«... زمین در فاصله یك چشم به هم زدن، تبدیل شد به یك منطقه باتلاقى!... با هر قدمى كه بچه‏ها برمى‏داشتند، حدود پنج - شش كیلو گِلِ چسبناك به پوتین‏هاى‏شان مى‏چسبید. طورى كه نمى‏شد قدم از قدم برداشت... فكرى به خاطرم رسید. بلافاصله آن را با مرتضى مسعودى فرمانده گردان مطرح كردم و گفتم بهتر است همه پوتین‏ها را در آورند و پابرهنه به راهشان ادامه بدهند. ایشان قبول كرد و در یك چشم بر هم زدن، كل بچه‏هاى گردان پابرهنه شدند. حالا خیلى راحت‏تر به پیشروى ادامه مى‏دادیم. دشمن انگار كور شده بود. اصلاً متوجه نبود این سه گردان دارند از میان مواضع او عبور مى‏كنند...».
چرا؟ به راستى چه سرى در این كور شدن دشمن نهفته بود؟ یكى از مسؤولان گردان انصار در مورد این مسأله مى‏گوید:
«... براى خودم هم جاى سوال بود كه چطور این‏ها ما را نمى‏بینند. خوب كه دقّت كردم، دیدم رگبار باران به صورتى مى‏ریزد كه وقتى اینها سرشان را از برجك تانك خارج مى‏كنند، ضربات بارش تند باران، توى صورتشان مى‏زند... آنها هم محض خالى نبودن عریضه، همان‏طور كه توى تانك‏ها لَم داده‏اند، هر چند دقیقه یكبار، به صورت دیمى و بى‏هدف، با كلت منور رو به آسمان شلیك مى‏كنند؛ اما اصلاً به دور و اطراف خودشان نگاه نمى‏كنند ببینند در منطقه چه خبر است.»
آرى، همین است مصداق حقیقى كور شدن دشمن كوردل، در برابر انبوه دریادلان جنداللَّه كه در دل یاد خدا دارند و بر لب...؛ «و جعلنا من بین ایدیهم سداً و من خلفهم سداً فاغشیناهم فهم لایبصرون.» دیگر بار رزم‏آوران تیپ 27، در ظلِّ اسم ستار پروردگار، به مدد اجراى شیوه ابتكارى یورش‏هاى حاج‏احمد؛ یعنى نفوذ در عمق و عقبه دشمن، شاهد توفیق را در آغوش گرفتند.
«... گردان ما (انصار) بدون كمترین زحمتى به دژ مرزى ایران رسید. دیدیم آن‏جا احدالناسى حضور ندارد و عراق، حتى یك سنگر هم احداث نكرده. سریع روى دژ مستقر شدیم. شهید اسماعیل قهرمانى، فرمانده گردان ما با بى‏سیم، به حاج احمد اطلاع داد كه سالم به هدف رسیده‏ایم و در این منطقه كسى نیست.»
با دمیدن نخستین رگه‏هاى روشنى در آسمان منطقه، رزمندگان گردان مقداد پس از رسیدن به دژ، با صحنه عجیبى مواجه شدند. در پهن‏دشت فراروى آنها، متجاوز از 300 تانك لشكر 3 زرهى عراق استقرار یافته بودند. به صورتى كه گویى عراق توقفگاه بزرگى مملو از تانك‏هاى مدرن خود در آنجا احداث كرده است.
دقایقى پیش از یورش رزم‏آوران به این خیل انبوه زرهى دشمن، خبر رسید كه نیروهاى گروهان یك گردان مقداد، طى حمله‏اى غافلگیرانه، در كمتر از ده دقیقه درگیرى، یك موضع توپخانه ارتش عراق را در منطقه، تصرف كرده‏اند.
تسخیر این موضع توپخانه، علاوه بر رفع مشكل آتش پرحجم و سنگین توپخانه‏اى عراق، معضل پیچیده دیگرى را نیز، از پیش پاى رزمندگان تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص)، خصوصاً یگان توپخانه ذوالفقار برداشت. این بار نیز به اذن قادر متعال، حلال این مشكل، سرانگشتان تدبیر گره‏گشاى حاج احمد بود:
«... حاج احمد به على‏رضا ناهیدى مسؤول یگان ذوالفقار گفته بود: هر چه توپ غنیمتى، اعم از 122، 130 و 155 میلیمترى كه دارید، باید براى شب حمله عملیاتى بشوند؛ ناهیدى كه با مشكل كمبود مهمات مواجه بود، یك سرى از بچه‏ها را فرستاد به منطقه عملیاتى فتح‏المبین، سراغ زاغه‏هاى مهمات عراقى‏ها در آن‏جا. با هزار مصیبت بچه‏ها یك آیفا مهمات، به اندازه مصرف یك آتشبار 122 م.م جور كردند و آوردند. همه از این كمبود وحشتناك مهمات نگران بودیم. بچه‏ها به ناهیدى گفتند: برادر ناهیدى! ما مهمات مى‏خواهیم. با این همه توپى كه داریم، توپخانه ما به اندازه یك شب اول عملیات هم مهمات ندارد. كارى بكن!... ناهیدى رفت و مسأله را با حاج احمد مطرح كرد. حاجى خیلى خونسرد گفته بود: مهمات نداریم یعنى چه؟ اصلاً شما چرا پیش من آمده‏اید، مى‏گویید مشكل مهمات داریم؟! بروید مهمات مورد نیاز خودتان را از عراقى‏ها بگیرید!
این جواب حاج‏احمد باعث حیرت بچه‏ها شد. ما مى‏گفتیم: آخر این چه جوابى است كه حاج احمد به ما مى‏دهد؟ ما حداقل براى دو شب باید مهمات داشته باشیم تا بلكه به یارى خدا، بعداً فرجى حاصل بشود و دستمان به زاغه‏هاى مهمات دشمن برسد.
هر چند با همه این اوصاف، على‏رغم اینكه ما از اقدامات پشت پرده حاج احمد اطلاع نداشتیم، باز به حرف‏هاى او اعتماد داشتیم... نگو حاجى كه این طور مطمئن حرف مى‏زند، خودش قبلاً با بچه‏هاى اطلاعات تیپ جلو رفته و ضمن شناسایى دقیق منطقه، تمام سوراخ سُنبه‏هاى مواضع توپخانه عراق را هم شناسایى كرده. او كه از همه بهتر مى‏دانست بچه‏هاى ما مشكل جدى كمبود مهمات دارند، یكى از اهداف حمله تیپ در مرحله دوم را تصرف همین موضع آتش بار دشمن تعیین كرده بود. این كه مى‏گفت بروید از دشمن مهمات بگیرید، مبتنى بر شناسایى و شناخت دقیقى بود كه از منطقه داشت. براى همین مى‏گفت: شما غمى نداشته باشید. هر چه مهمات دارید، شب حمله مصرف كنید، بعد بروید از عراق بگیرید!
خلاصه، همان شب مرحله دوم عملیات، درست موقعى كه از لحاظ مهمات كفگیر ما به ته دیگ رسیده بود، خبردار شدیم بچه‏هاى گروهان یك گردان مقداد، موضع توپخانه عراق را گرفته‏اند. بعد حاج‏احمد آمد و گفت: خُب مشكل مهمات شما هم حل شد. حالا بروید مهماتى را كه لازم داشتید، بردارید!
سریع رفتیم، دیدیم یك آتش‏بار عراقى، شامل 9 قبضه توپ 122 م.م دست نخورده را بچه‏ها گرفته‏اند. گفتیم: به این مى‏گویند وفور نعمت! طورى شده بود كه تا آخر مرحله سوم عملیات بیت‏المقدس، دیگر لازم نبود بچه‏ها بروند مهمات را از دو كوهه بار بزنند، بیاورند در دارخوین و از عقبه تیپ، به هزار مكافات مهمات را جلو بیاورند. خیلى راحت، یك آیفاى غنیمتى توپخانه عراق را مى‏فرستادیم به فاصله یك كیلومترى موضع توپخانه‏مان، بچه‏ها مهمات زاغه‏هاى عراق را بار مى‏زدند و مى‏آوردند پاى موضع خودمان خالى مى‏كردند. آنجا بود كه بچه‏ها مى‏گفتند: این حاج احمد عجب كله‏اى دارد!».
رأس ساعت 5 صبح روز جمعه هفدهم اُردیبهشت، به دستور حاج احمد یورش سرتاسرى رزمندگان تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) به انبوه یگان‏هاى زرهى دشمن در آن سوى دژ مرزى آغاز شد. دشمن كه از این حمله برق‏آسا به عمق مواضع نیروهایش غافلگیر شده بود، ضمن یك عقب‏نشینى سریع تاكتیكى، قواى زرهى و مكانیزه خود را براى اجراى تنها شیوه‏اى كه براى دفع حملات نیروهاى پیاده سپاه اسلام مؤثر مى‏دانست؛ یعنى تاكتیك رزمِ پاتك، آماده كرد.
حاج احمد ضمن تماس مستقیم با فرماندهان گردان‏ها، تحولات درگیرى را به صورت لحظه به لحظه زیر نظر گرفته بود. در این زمان نیروهاى گردان ابوذر، درگیر نبردى نابرابر با قواى دشمن بودند. اصغر شمس، فرمانده این گردان در تماس با حاج احمد، اعلام كرد كه بر اثر شدت حملات دشمن، گردان ابوذر مجال الحاق به گردان مقداد و پوشش دادن جناح چپ این گردان را نیافته است.
ساعت 30/6 دقیقه بامداد، 270 دستگاه تانك عراقى در قالب 9 ستون زرهى، براى در هم كوبیدن مقاومت سه گردان پیاده تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص)، روانه دژ مرزى شدند.
مقارن ساعت 7 صبح در برابر هر گردان سبك اسلحه تیپ 27، تانك‏هاى دشمن در قالب سه ستون آرایش گرفته بودند و هر ستون شامل 30 دستگاه تانك بود. هر تانك به فاصله حدود 10 متر از تانك دیگر حركت مى‏كرد و فضاى مقابل هر یك از گردان‏هاى تیپ 27 محمد رسول‏اللّه‏r را رَمه‏اى از تانك‏هاى دشمن پوشانده بودند.
ساعت 30/7 دقیقه اولین پاتك سنگین دشمن با پایدارى رزمندگان منجر به شكست گردید؛ اما ارتش عراق خود را براى ضدحمله‏هاى بعدى آماده مى‏كرد. حاج احمد كه به شدت نگران موقعیت حساس نیروها در مقابل امواج پاتك‏هاى بعدى دشمن بود، ماندن در قرارگاه تاكتیكى را به مصلحت ندانست و ساعت 8 صبح، به همراه بى‏سیم‏چى‏هاى خود، راهى دژ مرزى شد.
«... خبر ورود حاج احمد به منطقه به حدى در روحیه بچه‏ها تأثیر گذاشته بود كه انگار گفته‏اند چند لشكر براى كمك به ما به خط آمده‏اند!... دیگر با دلگرمى بیشترى به مقاومت ادامه مى‏دادیم. آخر مى‏دانستیم حالا دیگر خود حاجى بالاى سرمان ایستاده. مردى كه یك نفر نبود، خودش صد لشكر بود!».
حاج احمد بلافاصله پس از ورود به منطقه نبرد، فرماندهى مستقیم عملیات را برعهده گرفت. اكنون دشمن نیروهاى خود را بر روى محور شلمچه - خرمشهر و جاده آسفالت مواصلاتى آن تمركز داده بود و پاتك‏هاى شدید لشكر 3 زرهى عراق با اجراى یك رشته بمباران متناوب مواضع تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) توسط میگ‏ها همراه شده بود.
در این مرحله، مؤثرترین تاكتیك دشمن ایجاد رخنه در مواضع نیروهاى پیاده مستقر در دژ، جدا كردن ارتباط میان آنها و سپس اجراى عملیات انهدام نیرو در مناطق كوچك و مجزا از یكدیگر بود. سپاه سوم ارتش عراق با قدرت مانور نیروهاى زرهى مجهزى كه داشت، در خود این توان را مى‏دید كه بتواند صفوف نیروهاى پیاده و سبك اسلحه تیپ 27 را كه اجباراً به زمین چسبیده بودند از هم گسیخته و با تمركز تمام قواى خود بر روى یك منطقه، به تدریج این نیروها را با اجراى پاتك‏هاى سنگین پیاپى خویش از بین ببرد.
حاج‏احمد با حضور در خط مقدم نبرد، علاوه بر تقویت روحیه رزمندگان، این مجال را یافت تا بتواند تدابیر مناسبى، جهت حفظ مواضع تصرف شده در حاشیه نوار مرزى به اجرا بگذارد. همین حضور مؤثر سبب شد كه تا ظهر روز جمعه 17 اردیبهشت، نیروهاى تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) پنج پاتك سنگین دشمن را یكى پس از دیگرى، با موفقیت دفع كنند.
عصر همین روز، در اوج درگیرى براى مقابله با ششمین پاتك عراق، به ناگاه غرش سهمناكى در كناره دژ مرزى شنیده شد و در پى آن، گلوله توپى در نزدیكى حاج احمد و تنى چند از همرزمانش به زمین اصابت كرد.
«... گرد و غبار انفجار كه فرو نشست، دیدیم حاج احمد تركش خورده و به سختى مجروح شده. تركش به زانو و سفیدران پاى راست حاجى اصابت كرده بود. از هر طرف فریاد یا ابوالفضل‏u و یا امام زمان(عج) بچه‏ها به هوا بلند شد. داشتیم توى سر خودمان مى‏زدیم. یك دفعه حاج‏احمد سر چرخاند طرف ما و با همان غیظِ معروفش به ما غضب كرد و گفت: تركش نقلى‏اش مال ماست، گریه زارى آن مال شما؟... بس كنید!
بعد هم سریع كمربندش را باز كرد، بالاى شریان ران را بست و به هر زحمتى بود، از جایش بلند شد... آنچه كه حاج احمد به آن تركش نقلى مى‏گفت، تركشى بود قدر نصف كف دست خودم.»
در برابر اصرار شدید همرزمانى كه مى‏خواستند به سرعت او را براى مداوا روانه اهواز كنند، با قاطعیت ایستادگى كرد. نهایتاً تحت فشار شدید و التماس مؤكد رزم‏آوران، موافقت كرد تا او را به مقر اورژانس مستقر در پشت خط ببرند.
«... موقعى كه حاج‏احمد متوسلیان مجروح شده بود، برادرهاى ما بالاخره توانستند ایشان را به اورژانس پشت خط بیاورند تا زخم پایش پانسمان شود. حاج احمد موقع ورود به اورژانس، به بچه‏هایى كه همراهش آمده بودند گفته بود: به هیچ وجه حق ندارید در اورژانس به كسى بگویید كه این فرمانده است. بگویید یك بسیجى، یك سرباز معمولى است. بچه‏ها هم كه مى‏دانستند این تأكید حاجى به خاطر رعایت مسائل حفاظتى و این جور چیزهاست، حرفش را قبول كردند. بعد هم وقتى آمدند زخم پاى او را جراحى كنند، حاجى با سرسختى عجیبى به دكتر بیهوشى اجازه كار نداده بود؛ كه مبادا در حالت بیهوشى حرفى درباره مسائل محرمانه نظامى از دهانش خارج شود كه به عملیات ضربه بخورد... به همین دلیل ناچار شدند بدون بیهوشى او را عمل كنند... حاج احمد چنان دردى را تحمل كرده بود كه قابل وصف نیست. با وحشت مى‏دیدیم چطور دارند ران پاى او را مى‏شكافند تا تركش را بیرون بیاورند. دیگر سیاهى چشم‏هایش را نمى‏دیدیم. سخت مى‏لرزید، اما تحمل مى‏كرد.»
یكى از سرداران سپاه اسلام در مورد مجروحیت حاج احمد مى‏گوید:
«... در مرحله دوم حمله، حاج‏احمد تركش خورد و زخمى شد. به خاطر احساس مسؤولیتى كه نسبت به وضع نیروها داشت؛ طورى كه براى بچه‏ها علاوه بر فرمانده، در حكم پدر و برادر بزرگتر بود، نمى‏خواست از بچه‏ها دل بكند. به همین خاطر حتى حاضر نشد براى مداوا تا اهواز برود.
همان جا، توى بیمارستان صحرایى منطقه، یك مختصر مداوایى كرد و بعد هم با عصاى زیر بغل، به خط برگشت و تا آخر مرحله دوم عملیات، فرماندهى نیروهاى تیپ 27 را به وجه احسن انجام داد.»
در پى مراجعت از اورژانس، حاج‏احمد بلافاصله دست به كار رتق و فتق مشكلات و مسایل مبتلا به سطوح مختلف رزم‏آوران درگیر خط شد. به روایت یكى از مسؤولان واحد مینى كاتیوشاى تیپ 27:
«... قبضه ما خراب شد و تصمیم گرفتیم برویم پیش حاج احمد متوسلیان تا بلكه ایشان مساعدت كنند و دستور بدهند همان روز قبضه را عوض كنیم و به مقدار كافى مهمات بگیریم. وقتى به قرارگاه فرعى نصر 2 رسیدیم، برادر مصطفى خاكسار مسؤول ستاد تیپ گفت: چرا این جا آمده‏اید؟ حاج احمد گرفتار است و وقت ندارد شما را ببیند... هر چه به او اصرار كردیم اجازه ملاقات نمى‏داد. یك دفعه دیدیم حاج احمد از سنگر بیرون آمد. هیچ وقت فراموش نمى‏كنم. یك عصا در دست داشت. پایش را گچ گرفته بودند و از شدت ضعف، رنگ به صورت نداشت. من كه از دیدن حاجى در آن وضعیت جا خورده بودم، سعى كردم به روى خودم نیاورم. رو كردم به مسؤول ستاد و گفتم: این هم حاج احمد! پس چرا نمى‏گذاشتى برویم پیش ایشان؟ او گفت: شما كه نمى‏دانید! تركش بزرگى به پاى حاجى اصابت كرده. تازه آن را بیرون آورده‏اند. چندین آمپول آنتى بیوتیك به او تزریق كرده‏اند و حالا هم كه مى‏بینید پایش را گچ گرفته‏اند. من گفتم: خب شما چرا پذیرفتید حاجى با این حال خراب بیاید جلو؟ او را به عقب مى‏فرستادید. او گفت: هر چه به حاجى گفتیم باید عقب بروید، قبول نمى‏كند. مى‏گوید اگر امدادگرهاى شما مى‏توانند، همین جا این پا را مداوا كنند و گر نه من آدمى نیستم كه بچه‏هاى مردم را این جا زیر آتش دشمن ول كنم و به عقب برگردم!
این حركت فداكارانه حاج احمد بزرگترین درس پایدارى براى ما بود. وقتى به او نگاه مى‏كردیم، خودمان و مشكلاتمان را خیلى حقیر و در سطح صفر مى‏دانستیم. دیدن حاج احمد در آن وضع مرا به شدت تكان داد. من كه تا قبل از آن به خاطر شدت درگیرى و مشكلات حمله احساس مى‏كردم نمى‏توانم تا آخر عملیات دوام بیاورم و در خط بمانم، با مشاهده آن صحنه روحیه گرفتم و تا آخر ماندم.»
بدین سان، پایمردى ایثارگرانه حاج احمد و مقاومت مؤمنانه دلاوران تیپ 27 در برابر پاتك‏هاى دیوانه‏وار لشكرهاى زرهى دشمن تا پایان روز هفدهم اردیبهشت، حضور سپاه اسلام را در مواضع جدید تثبیت كرد.
پس از تثبیت خط در مرحله دوم عملیات بود كه خبر رسید گروهى از خبرنگاران و فیلمبرداران صدا و سیما، جهت تهیه گزارش، به مواضع تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) آمده‏اند.
«... سر تا پاى حاج احمد غرق گرد و غبار بود. به خاطر آفتاب تند منطقه، یك عینك، مثل این عینك‏هاى جوشكارى هم به چشمش زده بود. سوار یك جیپ، آمد سرى بزند به مواضع بچه‏هاى ما [یگان ذوالفقار] و حالى از على‏رضا ناهیدى بپرسد. در همین وقت دیدیم یك گروه فیلمبردار به موضع آمدند. انگار از قبل حاجى را نشان كرده بودند. چون دیدیم یكراست رفتند سراغش. گفتند از صدا و سیماى مشهد آمده‏ایم، مى‏خواهیم با شما مصاحبه كنیم. حاج‏احمد هر كارى كرد، دید نمى‏تواند از دست این فیلمبردارها فرار كند. آخرش تسلیم شد!... براى ما كه مى‏دانستیم حاجى اصلاً به دوربین و مصاحبه و این‏جور چیزها عادت ندارد، دیدن این كه چطور این بچه‏هاى تلویزیون توانسته‏اند او را به دام بیندازند، خیلى بامزه بود... حاج احمد خیلى مختصر درباره وضعیت عملیات جلوى دوربین توضیح داد. گزارش‏گر تلویزیون هم بى‏خیالِ عوالم حاجى، پشت سر هم از او سوال مى‏كرد. حاجى بدجورى معذب شده بود. این على ناهیدى هم كه دیگر نگو! داشت كیف مى‏كرد كه این‏ها چه راحت به حاج احمد كمین زده‏اند!... خلاصه، حاجى كه دید این گزارش‏گر بنده خدا دست‏بردار نیست، طاقتش طاق شد، از جلوى دوربین رفت كنار و در حالى كه ناهیدى و بچه‏ها را به آنها نشان مى‏داد گفت: بروید با این بسیجى‏ها صحبت كنید. اینها عملیات كرده‏اند، ما كاره‏اى نیستیم!... بعد هم سوار جیپ شد و سریع رفت دنبال ادامه كار سركشى به مواضع گردان‏ها.»
آرى حاج احمد یك بسیجى است و شرط اول بسیجى بودن نیز، خودشكنى و خدابینى است. پس نه عجب، این كه به اقتضاى فطرت بسیجى‏اش مى‏گوید، ما كاره‏اى نیستیم! تمام رمز و راز عزت بسیجیانى چون حاج احمد، در همین خلوص و فروتنى لِوَجه اللَّه ایشان نهفته است.
ما كاره‏اى نیستیم، بهترین تفسیر كلام امام(ره) است كه فرموده‏اند: «خرمشهر را خدا آزاد كرد.» دیگر چه براى گفتن مانده است؟... بس كنم!
تا غروب روز هفدهم اردیبهشت، حاج احمد و دریادلان تیپ 27 توانستند با موفقیت در امتداد 17 كیلومتر از نوار مرزى ایران با عراق در شمال دَشتِ شلمچه استقرار یابند. دشمن سرخورده و وحشت‏زده، از مواجهه با امواج رزم‏آورانى كه چونان سُرب گداخته، آتش بى‏امان تانك‏ها و بمباران‏هاى بى‏وقفه هوایى را به هیچ گرفته بودند، به این نتیجه رسید كه قادر نخواهد بود جلوى این سیل خروشان و توفنده را بگیرد. چه، تصرف چندین كیلومتر از نوار مرزى توسط تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) تمام ماجرا نبود. با مانور عالى واحدهاى ارتش و سپاه اسلام در منطقه جنوب كرخه كور، جفیر، هویزه و پادگان حمید، از یك سو نیروهاى دشمن، خصوصاً لشكر 5 مكانیزه و 6 زرهى عراق، به محاصره، انهدام و اسارت تهدید مى‏شدند و از سوى دیگر، مواضع سپاه سوم ارتش عراق در كناره شطالعرب، بصره و خرمشهر اشغالى در مخاطره افتاده بود.
فرماندهان عراقى دریافته بودند ماندن این نیروها در منطقه به وضعى منتهى خواهد شد كه ناچار بشوند در یك زمان هم با امواج تهاجمى یگان‏هاى ارتشى و سپاهى قرارگاه عملیاتى قدس كه از كرخه‏كور عبور مى‏كرد، مواجه و درگیر شوند، و هم از پشت، با نیروهاى قدرتمند تیپ 27 كه روى نوار مرزى و جاده آسفالت شلمچه - خرمشهر عمل مى‏كردند مقابله كنند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: